چو غافل از اجل صیدی سوی صیاد می آید

نخستین رفتن خویشم در آن کو یاد می آید

من پا بسته روز وعده ات آن مضطرب صیدم

که خود را می کشم در قید تا صیاد می آید

اگر دیگر مخاطب نیستم پیشش چرا قاصد

جواب نامه ام می آرد و ناشاد می آید

به خون ریز من مسکین چو فرمان داده ای باری

وصیت میکن از من گوش تا جلاد می آید

بتان را هست جانب دارای پنهان که خسرو را

به آن غالب حریفی رشک بر فرهاد می آید

دلیل اتحاد این بس که خون میرانداز مجنون

به دست لیلی آن نیشی که از فساد می آید

دل خامش زبانم کرده فرقت نامه ای انشا

که هرگه می نویسم خامه در فریاد می آید

ببین ای پند گوآه من و بر مجمع دیگر

چراغ خویش روشن کن که اینجا باد می آید

چنان می آید از دل آه سرد محتشم سوزان

که پنداری ز راه کوره حداد می آید